“...Κι έγυρα και Σε κύτταξα χλωμή κι ευτυχισμένη στα πεθαμένα ρόδα. Κι άπλωσες τα μπράτσα Σου 
γύρω στον λαιμό μου κι ένοιωσα κάποια δύναμη και κάποια ειμαρμένη να με τραβά δεμένο κι 
ανίσχυρο κι ευτυχισμένο, θύμα του Πόνου και της αγάπης, εκεί πέρα, στα μυστικά φυλλώματα, κάτω 
από τα φτερά τα μαύρα.” 
(Όφις και Κρίνο, Ν. Καζαντζάκης, 1906) 

 

Βασισμένο στις έννοιες της ελευθερίας και του έρωτα, το βίντεο λειτουργεί αλληγορικά, 
παραλληλίζοντας τις δύο αυτές έννοιες. Ποιος είναι ο ορισμός της ελευθερίας και ποια τα όριά της; 
Πότε η ελευθερία αρχίζει να περιπλέκεται με τον περιορισμό, τη δέσμευση, τον εγκλεισμό, την 
ασφυξία; Και ποιος είναι τελικά ο ρόλος του έρωτα; Λειτουργεί λυτρωτικά ή κάνει τα άτομα δέσμια 
μιας ανώτερης δύναμης; Ο έρωτας απελευθερώνει τον άνθρωπο ή τον κάνει έρμαιό του; Και ποιος 
επιβιώνει στο τέλος: ο όφις ή το κρίνο; Ή μήπως κανείς;  
Το παρόν video poem βασίζεται στο ομότιτλο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, από το 
οποίο έχει δανειστεί δύο αποσπάσματα. Ακολουθώντας την ημερολογιακή προσέγγιση του βιβλίου, 
γίνεται μια προσπάθεια οπτικής αποτύπωσης της πολυπλοκότητας (ίσως και βαναυσότητας) των 
έντονων συναισθημάτων που κατακλύζουν το ερωτευμένο υποκείμενο, μέσα από έναν 
παραλληλισμό ζωής και θανάτου. Λειτουργώντας αλληγορικά, το σώμα, άφυλο ή μη, παλεύει να 
επιβιώσει μέσα από τη συναισθηματική πάλη στην οποία το υποβάλλει το μυαλό. Δύστυχο 
υποκείμενο...